آپارتمان نشینی و آشپزخانه در ایران

  امروزه بی‌توجهی معماران و طراحان به ارزش‌های متفاوت زنانه، غالب‌های جدید غیر قابل انعطافی را تشکیل داده است. وجود آشپزخانه‏های باز در خانه‌ها و آپارتمان‌های جدید جزئی از ساختار واحد مسکونی امروز ایران به حساب می‌آید. این تغییر فضایی پیامدهایی در نظام اجتماعی و روابط انسانی دارد. این مقاله در صدد کاوش تجربه زیست زنان ایرانی در این فضای نوپدید است. این مقاله با بهره‌مندی از روش مصاحبه کیفی تفاسیر زنان تهرانی از این پدیده را بازنمایی می‌کند. زنانِ موافقِ مورد مصاحبه دلایلی چون از میان رفتن حریم اختصاصی، نامناسب بودن این سبک معماری با سبک زندگی ایرانیان در زمینه آشپزی و پوشش را عمده‌ترین دلایل مخالفت خویش با این سبک معماری ذکر کرده‌اند. در مقابل زیبایی و به روز بودن و همچنین امکان ارتباط بیشتر با فضاهای دیگر و خانواده از سوی زنانِ موافق، دلایل مناسب بودن این سبک دانسته شده است. یافته‌های این مقاله ضرورت ارائه مدل‌های معماری متنوع‌تر برای خانه‌های ایرانی را مطرح می‌کند. مدل‌هایی که ضمن دارا بودن ارزش‌های زیباشناختی برای سبک‌های زندگی متنوع زنانِ ایران، گزینه‌های متنوع‌تر و سازگارتری را عرضه نمایند.